Saturday, 18 February 2017

rose is a woody perennial flowering plant of the genus Rosa, in the family Rosaceae, or the flower it bears. There are over a hundred species and thousands of cultivars. They form a group of plants that can be erect shrubs, climbing or trailing with stems that are often armed with sharp prickles. Flowers vary in size and shape and are usually large and showy, in colours ranging from white through yellows and reds. Most species are native to Asia, with smaller numbers native to EuropeNorth America, and northwestern Africa. Species, cultivars and hybrids are all widely grown for their beauty and often are fragrant. Roses have acquired cultural significance in many societies. Rose plants range in size from compact, miniature roses, to climbers that can reach seven meters in height. Different species hybridize easily, and this has been used in the development of the wide range of garden roses.[1]
The name rose comes from French, itself from Latin rosa, which was perhaps borrowed from Oscan, from Greek ρόδον rhódon (Aeolic βρόδον wródon), itself borrowed from Old Persian wrd- (wurdi), related to Avestan varəδaSogdian wardParthian wâr.


Thursday, 9 February 2017

Տերենտի Գրանելի | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ


Վրացերենից թարգմանությունը՝ Վիկտոր Հովսեփյանի
«Չգիտեմ՝ ինչու, ես լավ եմ հասկանում այս պոետին, ես շատ եմ սիրում այս պոետին: Շատ տեղերում ուղղակի պարզունակ տողերից ես վախենում եմ. հանկարծ նրանց տակից ճառագում է անակնկալ խորությունը, լույսն ու ընդհանրացումը: Տողերի տակ… իրական կյանք է, իրական մարմին»:
Վիկտոր Հովսեփյան
* * *
ՄՏՔԵՐԻ թելը իմ մանվում է առ այսօր,
Հիմա հիշում եմ ես էլի ծաղիկն այն հեզ:
Եվ օրեր անց կհասկանան՝ ինչ էր այն, որ
Կրակ դառած այրում էր ինձ, ինչ էի ես:
Երբ գա վերջին պահը՝ դիմակս դեն նետող,
Եվ իրական դեմքս դարձնի ողջին ի տես,
Կհասկանան բոլորն, ավա՜ղ, ինձնից հետո՝
Ինչ կրակ էր այրողը, և ի՜նչ էի ես:

Saturday, 4 February 2017

Արարատ (թուրք.՝ Ağrı Dağıքրդ.՝ Çiyayê Agirî, գրաբար՝ Մասիս), հանգած հրաբուխ ՀայաստանիԻրանի և Թուրքիայիսահմանի մոտ՝ Արաքս գետի աջ ափին, ներկա սահմանից 32 կմ հեռավորության վրա, իսկ Իրանի սահմանից՝ 16 կմ։ Ունի երկու գագաթ՝ մեծ (Մասիս՝ 5165 մ) և փոքր (Սիս՝ 3925 մ)[1]։ Հայկական լեռնաշխարհի և Թուրքիայի ամենաբարձր լեռն է[2]։ Արարատի լեռնային զանգվածն ունի շուրջ 40 կմ տրամագիծ։
Մասիսն ունի դեպի հյուսիս թեքված զառիթափ ու ժայռոտ գագաթ՝ 12 կմ² հիմքի մակերեսով, աշխարհի ամենաբարձր գագաթներից է (բարձրությունը՝ 5165 մ), իսկ հարաբերական բարձրությամբ (ստորոտից՝ մինչև գագաթ) առաջինը՝ 4300 մ։ Հյուսիսարևելյան լանջին է «Վիհ Մասեաց» կամ «Փլած Մեծի լերինն» անունով խորխորատը, որը ձգվում է ստորոտից գագաթ շուրջ 10 կմ, իսկ գագաթի մոտ նրա առավելագույն խորությունը հասնում է 1000 մետրի։ Գագաթը պատված է հավերժական ձյունով, որից սկիզբ է առնում մոտ 30 սառցադաշտ։ Հարավարևմտյան լանջին դրանք իջնում են մինչև 3850-3950 մ, բայց Մասյաց վիհում սառույցն իջած է մինչև 2754 մ բարձրության։
«Արարատ» անվանումը ծագել է Վանի թագավորության հին եբրայերեն անվանումից։ Լեռան հայերեն ավանդական անվանումը Մասիս է, որի հոգնակին՝ Մասիք, կարող է վերաբերվել երկու լեռնագագաթներին։ Մովսես Խորենացին իր «Հայոց պատմություն» գրքի մեջ, Մասիս անվանումը կապում է Հայկ նահապետի ծոռ՝ Ամասիա թագավորի անվան հետ, որը ըստ ավանդության լեռն անվանել է իր անունով։ Լեռան թուրքերեն անունը Ağrı Dağı է, ağrı՝ բառացի թարգմանաբար նշանակում է ցավ, տառապանք։
ՎարձիաՎարձունիք (վրաց. ვარძია), XII-XIII դարերի քարանձավային վանքային համալիր ՋավախքումՎրաստանիԱսպինձայի (Ասպնջակ) շրջանում, Կուր գետի հովտում։ Այն ձգվում է Կուրի ձախակողմյան ափով, Էրուշեթի կոչվող սարի տուֆային պատի երկայնքով՝ մինչև 900 մետր, որտեղ փորված են մինչև 600 տաղավարներ (եկեղեցիներ, ժամատներ, բաղնիքներգրադարաններ, բնակելի սենյակներ և այլն)։ Համալիրի տաղավարները ժայռի մեջ խորանում են մինչև 50 մ և բարձրանում վերև՝ մինչև ութ հարկ։ Պահպանվել են գաղտնի անցուղիներ, որոնք տաղավարները կապում են միմյանց։ Պահպանվել են նաև ջրագծի մնացորդները։
Վանքային համալիրի կենտրոնական մասում գտնվում է գլխավոր տաճարը` նվիրված Աստվածամորը: Պատերին կան նկարներ, այդ թվում Գեորգի III թագավորի և Թամար թագուհու նկարները, որոնք արվել են 1180-ական թվականներին: